Poetas naturales de sa terra

cuados in sos surcos,

cantande in sos infurcos,

tzegos de carrela, oh cantadores

de sos campos e de sos macasinos

si aiamus cumpresu

s’abba

fortzis diat allegare comente a bois,

si sas perdas

diant contare su lamentu issoro

o su callare issoro,

cun sa voche vostra, frades,

diant allegare.

Medas

setzis, comente sas raichinas.

In su coro anticu

de su populu

setzis naschidos

e dae cue venit

sa voche vostra sempritze.

Tenides sa gerarchia

de sa broca muda de codina

arrimada in d’unu angrone,

cantat de unu irbotu

cando ghessat

e nd’est sempritze

cussu cantu suo,

est solu terra e abba.

In su matessi modu votzo chi cantent

sos poemas meos,

chi vatant

terra e abba,

saliosidade e cantu,

a totu su mundu.

Pro custu,

poetas

de su populu meu,

saludo

s’antica luche chi venit

dae sa terra.

S’eternu

filu in ue si fiant unidos

populu

e

poesia,

non s’est truncadu

mai

custu prufundu

filu de perda,

venit

dae indedda meda

comente

sa memoria

de s’omine.

Aiat bidu

cun sos ocros tzegos

de sos vates

naschire sa verania

abolotada,

sa sotziedade umana,

su primu vasu,

e in sa gherra

aiat cantadu in su sambene,

in cue fiat frade meu

varva ruvia,

conca issambenada

e ocros tzegos,

cun sa lira sua,

istaiat in cue,

cantande

tra sos mortos,

Omero

si mutiat  

o Pastor Pérez,

o Reinaldo Donoso.

Sas istrofas issoro

fiant in cue e como

unu volu biancu,

una culumba,

fiant sa pache, su ramu

de s’arvule de s’otzu,

e su sighimentu de sa bellesa.

Prus tardu

lo at assimilados su caminu,

sa campanna,

los apo toviados cantande

in mesu de su bestiamene,

in sa tzelebratzione

de s’isfida,

mentres arrelataiant sas penas

de sos poveros,

mentres juchiant assuntos

de sas inundadas,

mentres descriiant sas ruinas

de su focu

o sa note perrale

de sos assassinios.

 

Issos,

sos poetas

de su populu meu,

banduleris,

poveros tra sos poveros,

ant sustennidu

in sas cantzones issoro

su sorrisu,

si sunt befados

de sos irfrutadores,

ant arrelatadu sa miseresa

de su minadore

e s’ostinu ostinadu

de su sordadu.

Issos,

sos poetas

de su populu,

cun d’una misera chitarra

e ocros abistos

de sa vida,

ant sustennidu

in su cantu issoro

una rosa

e l’ant amostrada in sos guturos

pro chi s’esseret lischidu

chi sa vida

no at a esser semper trista.

Cantadores, poetas

umilemente incrispidos,

atraessu

s’istoria

e sos revessos issoro,

atraessu

sa pache e sa gherra,

sa note e s’arveschida,

setzis vois

sos tesoreris,

sos telartzeris

de sa poesia,

e como

inoche in sa patria issoro

s’acatat su tesoro,

su cristallu de Castiglia,

sa soledade de su Cile,

s’innotzentzia malesica,

e sa chitarra contru sa disagura,

sa manu solidale

in su caminu,

sa paraula

torrada a narrer in su cantu

e contada,

sa voche de perda e de abba

in sa raichinas,

sa cantica de su ventu,

sa voche chi non rechedet librerias,

totu su chi depimus imparare

nois chi semus argulliosos:

cun sa veridade de su populu

s’eternidade de su cantu.

 

- Traduzione di Antonio Balia

 

  • 0
  • 0
  • 0
  • 0
  • 0
  • 0