CANTU NOTURNU DE UNU PASTORE ERRANTE DE S'ASIA

Ite faghes, tue, luna, in chelu? Narami, ite faghes,

mutiga luna?

Naschis su sero, e moves,

amirande sos desertos; e ti potzas.

Galu non ses istraca

de s’anda e torra in cussu eternu chelu?

 

E non ti venit a ifadu, e galu ti disitzas

de mirare custas baddes?

Assimitzat a sa vida tua

sa vida de su pastore.

Essit a primu arbore

movet sa roba foras de tanca, e videt

tatzos, funtanas e ervas;

e istracu si pasat a su sero:

e nudd’ateru disitzat.

 

Narami, o luna: a ite balet

a su pastore sa vida sua,

sa vida bostra a bois? Narami: a ue mirat

custu curtzu andariolare meu

e su mover tuo chene fine?

 

Betzu, pilicanu, istracu

mesu chintu e iscurtzu

e cun d’un’asche manna de linna a coddu

in montes, baddes

perdiarjos, arenarjos, e padentes

a su ventu, a sa trumentas, e cando caentat

s’ora, e cando apustis astraorat

 

curret bia, curret, abramat

traessat rios e istanios

urrughet, risorghet, e prus e prus s’apressat

chene asseliu e ristoru,

istratzoladu, sambenande, infinis c’arribat

a su chi fiat mirande

e ue su tantu vaticare vortaiat:

ispentumu orrorosu, immensu,

ue issu ispentumande, totu cantu l’iserghiat.

 

Virgine luna, tale

est sa vida mortale.

S’omine naschit a gherra

e nd’est rischiu de morte su naschimentu.

Provat pena e turmentu

in su momentu; e in su matessi tempus

sa mamma e su babbu

lu cossolant a sa vida chi est naschidu.

 

E cando venit creschende,

ambos e duos lu sustenint, e gai pro semper

in atos e allegas

chircant de l’acoratzire,

e de l’imbiare a sa resone:

chi l’est che grassia manna

agradeschia dae s’erentzia bella issoro.

 

Ma pro ite dare a su sole,

pro ite mantenner in vida

si apustis tocat de la cunfortare?

Si sa vida est isagura

pro ite la sustenimus?

Luna geniosa e bella, tale

est s’andala mortale.

 

Ma de mortu tue non ses,

e fortzis de su narrer meu non ti nd’abales.

Si puru, sola, e semper in biatzu

e in pensamentu, fortzis intendes

custa vida nostra 

su patimentu nostru, sue suspirare, chi siat:

 

chi siat custu morrer, custu soberanu

istramudire de cara

e nd’essire dae sa terra, e benner mancu

a cada comuna, geniosa cumpantzia.

 

E tue, tzertu, cumprendes

su ghetu de custas cosas, e vies su vrutu

de su mantzanu, de su sero

e de su geniosu andare de su tempus.

Tue lischis, tue tzertu, a cale amore durche

ridat su veranu;

a chie li profetat s’istìu: e ite causat

s’iverru fritoridu.

 

Milli cosas lischis tue, e milli nd’iscuperis

chi cuadas li sunt a su pastore.

E cada tantu chi t’amiro

istande muda supra de sa campura deserta

chi, a s’oritzonte, cunfinat cun su chelu;

o fintzas cun su tatzu de roba mea

sighindemi viatzande a manu a manu;

e cando in chelu miro vampas de isteddos;

mi naro intro pensande:

a ite totu custos lucoreddos?

 

Ite faghet s’aghera chene fine, e cussu prufundu

serenu infinidu? Ue nd’est su sensu de custu

desertu immensu? E deo ite so?

 

Goi pro cussu resono. E de s’istantzia

ismisurada e superba

e de sa familia innumerada;

apustis de tantu afannu, de tantos moimentos

de cada tzeleste, cada terrena cosa,

 

tzirande chene pasu

pro torrare semper dae ue sunt partias;

usu perunu e nen frutu

addivinare non resesso. Ma tue de tzertu,

tzovinedda immortale, connosches totu cantu.

 

Custu deo connosco e sento,

chi de sos tziros eternos,

e de sa dilichesa mea, 

carchi vene o cuntentesa

fortzis ater at a tenner; ca pro mene, vida mi daet male.

 

O tatzu de roba mea pasande, oh tue biada

e sa miseria tua, credo, non connoscas!

 

Cantu imbidia chi ti tentzo!

Non solu pro ca dae s’afannu

belle iscotia ti c’andas;

cun cada istentu, cada dannu,

cada istremu reselu andas in presse irmenticande;

e mancu mai t’intendes infadande.

 

Cando tue sedes in s’umbra, supra de s’erva

tue semper ses chieta e cuntenta;

e parte manna de s’annu

chene cumbata peruna colas gai su tempus.

E puru deo sedo supra s’erva, in s’umbra

e unu vastitzu faghet pesare

sa mente, e un’ispronada belle mi punghet

chi puru, sedende: che so semper indedda

dae mi vider in paghe o in asseliu.

 

E nudd’ateru disitzo

e in resone non mi sento de prantu.

Su chi tue gudis e cantu

non isco narrer; ma fortunada ses.

E deo godo galu pagu

o tatzu de roba mea, e nen de custu solu mi lamento.

Si tue allegare dias lischire, ti dia dimandare:

- Narami: a ite si dispostu

in bellu pasu, irfainadu,

s’apaniat cada animale:

mentres, si mi corco deo a pasare, su vastitzu si nd’abbalet? –

 

Fortzis si aere tentu deo sas alas

e poder bolare supra de sas nues

e contitzare sos isteddos unu a unu

o che su tronu chi errat dae punta in punta de monte

prus cuntentu dia esser, durche e bellu tatzu de roba mea

prus cuntentu dia esser, crara e bella luna.

 

O fortzis, che so indedda dae su veru

mirande ateras sortes, in custu pessu meu:

fortzis in cada ghetu, in cale istadu

si siat, intro de sa cala o sa chillia,

est lutuosu a chie naschit in die de natale.

 

-- Bortadura in limba sarda de Antoni Balia

  • 0
  • 0
  • 0
  • 0
  • 0
  • 0